Na przełomie XIX i XX w. szkoły podstawowe w Bytomiu dzieliły się na: katolickie (tych oczywiście było najwięcej), ewangelickie (były dwie) i żydowskie (była jedna). Dodatkowo w Dąbrowie Miejskiej działała szkoła polska. Ponadto placówki ewangelickie prowadziły też oddziały specjalne dla dzieci z niepełnosprawnościami.
Opowiedzmy o obiekcie, który został wyburzony w 1973 r., a na jego miejscu posadowiono wieżowce. Pisałam już, że wytłumaczeniem dla usunięcia zabudowy z Rozbarku miały być względy komunikacyjne, jednak w przypadku szkoły, motywacją miało być, iż obiekt ten stał pusty, nieużytkowany, natomiast rozwijający się Bytom potrzebował działek na zabudowę wielokondygnacyną. Okazało się, że działka szkoły żydowskiej jest idealna pod ten cel. I tak analizując dołączoną mapę, można wskazać, ze szkoła mieściłaby się na działce parkingu pomiędzy wieżowcami nr 3 i 5.
W Evangeliſche Schule II dyrektorem był Bruske, mieściły się tam 3 klasy, zatrudniono 3 osoby uczące, uczęszczało 153 dzieci.
Również w gmachu rozbarskiej szkoły działała Hlifsſchule II für schwachbegabte Kinder (szkoła specjalna). Dyrektorem tej placówki był Kytzia, mieściło się tam 5 klas, zatrudniono 5 osób uczących, uczęszczało aż 92 dzieci.
Czy szkoły specjalne były wówczas potrzebne? Dzięki utworzeniu tych oddziałów, aż 248 dzieci z niepełnosprawnością intelektualną mogło się uczyć i zdobywać doświadczenie potrzebne w jak najbardziej samodzielnym życiu.
Oprac.: dr Helena Jadwiszczok-Molencka
Komentarze